TW (λεκτική βία)
Στις 2/12/2022 μια ομάδα 40 ατόμων του Ρουβίκωνα εισβάλλει στην πρώτη ανοιχτή Απολογιστική Συνέλευση του Athens Indymedia (A.I.) που γινόταν στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ. Μια 40άδα απλωμένη περιμετρικά στην αίθουσα και κάποια άτομα εκτός, για να τσεκάρουν ποιος έρχεται, κρατώντας κράνη και φορώντας κοκάλινα γάντια αρκετοί εξ αυτών.
Ξεκινάει η ομιλία ενός εκ των μελών του Ρουβίκωνα, καθώς πήρε τον λόγο, δηλώνοντας το ονοματεπώνυμό του και το όνομα της ομάδας του. Αρχικά είπε ότι δεν θα δεχτεί να τον διακόψει κανείς και φρόντισε να το κάνει κατανοητό, αφού άρχισαν οι υπόλοιποι 39 να κινούνται λίγο πιο νευρικά μέσα στην αίθουσα. Ο λόγος που ήρθαν, είπε, είναι επειδή το A.I. δεν συμμορφώθηκε με τις από καιρό δοθείσες εντολές τους και δημοσίευσε κείμενο της Στ. Μπ., ενώ είχαν προειδοποιήσει ότι δεν θα ανεχτούν κάτι τέτοιο.
Μια συντρόφισσα ρώτησε κάποιον από αυτούς γιατί φοράει κοκάλινα γάντια μέσα σε μια ανοιχτή διαδικασία, για να λάβει την απάντηση εσύ σκάσε μωρή, άντε γαμήσου. Το σώμα της συνέλευσης άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει από τη μέχρι στιγμής κατάσταση αμηχανίας και υπερασπίστηκε τη συντρόφισσα. Ανέβηκαν οι τόνοι και ξεκίνησαν οι 40 να συγκλίνουν πλέον προς το μέρος όλων. Πηγαδάκια τραμπουκισμών άρχισαν να ξεπηδάνε σε όλες τις μεριές της αίθουσας.
Στο στόχαστρο, αρχικά, βρέθηκαν τα μέλη της διαχειριστικής του A.I., δεχόμενα ευθείες απειλές. Αν τολμήσετε να το ξανακάνετε θα σας βρούμε κάτω από τα σπίτια σας, σκάσε, σκάσε ρουφιανάκι, θα σας βρούμε, μη μιλάς εσύ, τώρα μιλάμε εμείς, ρουφιάνοι, άντε γαμήσου μωρή. Μετά από λίγο έγινε σαφές ότι η επίθεση γίνεται προς όλο το σώμα της απολογιστικής, καθώς πήρε θέση και υπερασπίστηκε το indymedia. Σε συντρόφισσες που τόλμησαν να μπουν μπροστά μη ανεχόμενες την κατάσταση, έγινε συντονισμένη επίθεση από πολλούς. Ακούγονταν άναρθρες κραυγές, μαζί με χτυπήματα χεριών στο τραπέζι, γιατί αυτό είναι ένας πολύ γνωστός τρόπος να συνετίσεις μια γυναίκα.
Ο εκπρόσωπος του Ρουβίκωνα που είχε λάβει εξαρχής τον λόγο ήθελε όμως να ξαναμιλήσει, οπότε έπρεπε να σταματήσουν όλοι να μιλάνε. Σκάστε, βουλώστε το, τώρα μιλάμε εμείς, μπορούμε να κάτσουμε εδώ μέχρι αύριο, αν ξανατολμήσετε να ανεβάσετε κείμενο της δολοφόνου θα ξανάρθουμε αλλά δε θα μας δείτε, θα έρθουμε αθόρυβα, νύχτα, κάτω από τα σπίτια σας .
Είστε ρουφιάνοι, αφήστε τον να ολοκληρώσει, σκάστε, θα σας γαμήσουμε, πάμε έξω να τα πούμε.
Αρχίστε τώρα να παίρνετε τηλέφωνα να ρθούνε να μας δείρουν, να τους πείτε ότι εδώ δεν έφερα την αεκ αυτή τη φορά.
Λόγω μέρας, στην Ασσοε είχε κι άλλες συνελεύσεις. Ο κόσμος ακούγοντας τις φωνές, ήρθε να δει τι συμβαίνει. Προσπάθησε να συντονιστεί, αφού δεν περίμενε να έρθει αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο, όμως οι περισσότεροι δε δίστασαν να αντιπαρατεθούν με τους τραμπούκους.
Άρχισε να παίζεται το θέατρο του παραλόγου ακόμα μια φορά, γιατί μαζεύτηκαν πια αρκετοί «γνωστοί». Κάποιος ήρθε με φόρα να τραμπουκίσει έναν σύντροφο, αλλά τον σταμάτησαν οι δικοί του. Άστον αυτόν δεν πρέπει, όχι εκείνον.
Βουλώστε το να μιλήσει. Άμα δεν τελειώσω, δε φεύγουμε. Ρουφιάνοι, ντροπή της αναρχίας, σκάστε, θα σας βρούμε άμα τολμήσετε να το ξανακάνετε.
Άμα ήταν ο Γρηγορόπουλος ή ο Φούντας τα ίδια θα λέγατε; Ε;
Το τέλος, μάλλον χρονομετρημένο, ήταν το ίδιο αισχρό, όπως και όλη η κατάσταση που δημιούργησαν. Δόθηκε με παράγγελμα Τέλος, Τέλος, Φεύγουμε, Όλοι, Τώρα και αποχώρησαν συντεταγμένα από την αίθουσα.
Ο στόχος εκείνης της μέρας ήταν ο πλήρης εκφοβισμός της διαχειριστικής συνέλευσης του A.I. και οποιουδήποτε συμμετείχε στην ανοιχτή απολογιστική. Αρχικά μέσω της εικόνας τους: 40 άτομα, κράνη, γάντια, όλοι μαζί ελέγχοντας την περίμετρο και την έξοδο. Μετά, μέσω της επιβλητικής και στεντόρειας φωνής του εκπροσώπου τους που ήρθε να κάνει δήλωση. Κατόπιν, μέσω του τραμπουκισμού όποιου τολμούσε να διακόψει ή να αντισταθεί σε αυτό που γινόταν. Στο τέλος, με ευθείες απειλές για σωματική βία και νυχτερινά καρτέρια κάτω από σπίτια.
Ο γενικότερος στόχος είναι η επιβολή του Ρουβίκωνα σε μια αυτοοργανωμένη δομή αντιπληροφόρησης και σε όλους όσοι τη στηρίζουν. Η λογική «εδώ κουμάντο κάνουμε εμείς» ωστόσο δεν είναι καινούργια. Έχουμε έρθει αντιμέτωπες στο παρελθόν με αυτήν ξανά και ξανά. Πολλά τα παραδείγματα μέσα στα χρόνια, αλλά πάντα μία η απάντηση. Η σύγκρουσή μας με αυτή τη λογική ήταν πάντα ευθεία, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς περιστροφές. Δεν έχουμε λόγο να πράξουμε διαφορετικά και τώρα.
Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή.
Αφορμή των παραπάνω αποτέλεσε η δημοσίευση του κειμένου της Στ. Μπ. στο Α.Ι.. Κείμενο με το οποίο η ίδια κατέθεσε την αφήγηση/θέση της πάνω στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν και μετά τον θάνατο του Λ.Κ.. Η δημόσια αυτή τοποθέτηση (αψηφώντας μάλιστα τις απειλές προς κάθε κατεύθυνση), ήρθε σε πλήρη σύγκρουση με την αφήγηση που η ομάδα του Ρουβίκωνα παρουσίαζε για καιρό ως μοναδική.
Αντιλαμβανόμαστε πόσο οδυνηρή είναι η απώλεια κοντινού μας ατόμου/συντρόφου. Αντιλαμβανόμαστε όμως πως δεν είναι η οδύνη, η θλίψη και η οργή (ενδεχομένως) ικανά στοιχεία για να αναπαράγουν πατριαρχικές αναγνώσεις και να προχωρούν σε απειλές και τέτοιου είδους αντισυντροφικές επιθέσεις. Επιθέσεις και απειλές απέναντι σε όσες τολμούν και διαμοιράζουν ή αναπαράγουν το κείμενο της Στ. Μπ.. Σε όσους αποφάσισαν να το διαβάσουν και να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη μοναδικότητα της πατριαρχικής αλήθειας. Σε όσες, μέσω των παραπάνω, ενδεχομένως τσαλακώσουν την εικόνα της ομάδας, της οικογένειας, της φαμίλιας. Απειλές, οι οποίες όταν δεν έπιασαν τόπο, η επίθεση στην απολογιστική συνέλευση του A.I. θεωρήθηκε αναγκαία, έτσι ώστε να σωπάσει ο περίγυρος, να φοβηθούν όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες, να επιβληθεί η μοναδική αλήθεια των 40 και να μείνει αλώβητη η οικογένεια.
Η οικογένεια, η οποία, ως ένα ακόμα ανεστραμμένο σημείο στην κινηματική σημειολογία, συνεχίζει να προωθεί τη διατήρηση τόσο της πατριαρχικής αφήγησης, όσο και της αλώβητης ιδιωτικής σφαίρας. Τα εν οίκω μη εν δήμω λοιπόν, ταυτόχρονα με τη δημιουργία μιας φαντασιακής κοινότητας, η οποία δεν επιδέχεται κριτική και όπου όλα τα μέλη θα τρέξουν να την υπερασπιστούν, ασχέτως της πραγματικότητας. Όπου στις ενδεχόμενες εσωτερικές συγκρούσεις, θα αποφασίσουν οι άντρες της οικογένειας, που τη δημιούργησαν και τη συντηρούν. Στο σημείο αυτό βέβαια, να πούμε ότι παρόμοιες λογικές έχουμε συναντήσει και άλλες φορές στον χώρο.
Τα 40 άτομα που εισέβαλαν στον χώρο και χρόνο της συνέλευσης, είχαν πάρει εξαρχής την απόφαση να μη συμμετάσχουν στον απολογισμό. Αντιθέτως, είχαν αποφασίσει την επίθεση με όρους αυταρχισμού, με όρους που δεν συγκαταλέγονται σε ό,τι προσπαθούμε η καθεμία και ο καθένας από την πλευρά της/του να χτίσουμε προς την ουτοπία μας.
Η εισβολή στην ανοικτή διαδικασία του A.I. αποτέλεσε επίθεση ενάντια σε όλα όσα βρίσκονταν στον χώρο εκείνη τη στιγμή, ανεξαρτήτως πολιτικών θέσεων, στάσης ή συμμετοχής. Αποτέλεσε επίδειξη δύναμης και επιβολής ενάντια σε όλες όσες με λόγο βρίσκονται απέναντι σε κάθε κάτοχο της «μοναδικής αλήθειας». Μια αλήθεια βγαλμένη από το πατριαρχικό χρονοντούλαπο της ιστορίας των εξουσιών. Εκεί όπου η ιστορία πρέπει να γράφεται μόνο από άντρες, μόνο από τους συντρόφους και αυτή θα πρέπει να παραμείνει ως η μοναδική.
Ταυτόχρονα, είναι μια επίθεση στις αξίες του κόσμου της αναρχίας, τα περιεχόμενα και τα προτάγματά του. Αποτελεί μια κίνηση απέναντι στα αναρχικά κεκτημένα, σε ό,τι αφορά τον τρόπο επικοινωνίας, τον τρόπο διεξαγωγής συνελεύσεων, την οριζοντιότητα, τον διάλογο και τον σεβασμό χωρίς έμφυλες διακρίσεις ή άλλο είδος διαχωρισμού. Αποτελεί επίθεση απέναντι στις ιστορίες και τα βιώματα των υποκειμένων, την ανοικτή απολογιστική συνέλευση του A.I., αλλά και τη διαχειριστική ομάδα του, με την οποία δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας. Άλλωστε, θεωρούμε αυτονόητη την ελεύθερη ανάπτυξη θέσεων και τη δυνατότητα της διαφωνίας εντός του χώρου.
Επίσης, η αναφορά στα ονόματα των Λ. Φούντα και Α. Γρηγορόπουλου αναδεικνύει δύο σημεία. Από τη μία, την προσπάθεια παραλληλισμού με συντρόφους που δολοφονήθηκαν από το κράτος, και από την άλλη, τη διάκριση των νεκρών συντρόφων σε δικούς «μας» και δικούς «σας», θεωρώντας ότι υπάρχει ιδιοκτησιακό καθεστώς πάνω στους νεκρούς (των αγώνων και μη) και τις ιστορίες τους, οι οποίες δημιουργούνται μέσα από τις σχέσεις με τα άλλα υποκείμενα και αφηγούνται από αυτά.
Από την πλευρά μας, δεν θεωρούμε ότι οι κρατικές δολοφονίες συντρόφων/ισσών και μη, μπορούν να συγκριθούν με τον φόνο συντρόφου/ισσας από άλλο συντροφικό ή μη άτομο, χωρίς βέβαια να υιοθετούμε μια λογική ιεράρχησης της αξίας των νεκρών. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να μπούμε και στη λογική ηρωοποίησης/αγιοποίησης τους. Αντιθέτως, μεταξύ άλλων και με όσο σεβασμό αρμόζει, θεωρούμε ότι κάθε πρόσωπο, εν ζωή ή μη, επιδέχεται κριτικής και δεν υπολείπεται σε τίποτα από κανένα άλλο πρόσωπο, κοντινό μας ή όχι.
Επί του συγκεκριμένου θέματος, παρατηρούμε την αναπαραγωγή της εικόνας του νεκρού μέλους του Ρουβίκωνα Λ.Κ. με έμφαση στη μαχητικότητά του, αποσκοπώντας να δημιουργηθεί υπόρρητα και με συναισθηματική διέγερση το πεδίο εκείνο, στο οποίο «απαγορεύεται» να υπάρξει οποιαδήποτε κριτική στο πρόσωπό του και ταυτόχρονα στο πολιτικό σχήμα μέσα από το οποίο δρούσε. Με την ανάγνωση κειμένων του Ρουβίκωνα και των ανώνυμων συγγενών/φίλων του, σχετικά με το ζήτημα, επιχειρείται η αιτιολόγηση της επιλογής του να λειτουργήσει με όρους επιβολής, θεωρώντας ότι κάθε κριτική απέναντι στην επίθεση και τις απειλές που εκτόξευσαν μέσα στην απολογιστική συνέλευση του A.I., αποτελεί και κριτική απέναντι στον Λ.Κ. Αυτό, εκτιμούμε ότι συμβαίνει είτε γιατί δεν μπορεί να δεχθεί την κριτική πάνω στον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε, είτε γιατί λειτουργεί μέσα σε ένα τέτοιο θεαματικό και ναρκισσιστικό πλαίσιο πολιτικής ηγεμονίας εντός του χώρου, όπου κάθε κριτική/διαφωνία και τα υποκείμενά τους πρέπει να απομονώνονται, να φοβούνται, να απειλούνται, να διαγράφονται ή να σιωπούν.
Οι λογικές επιβολής και ηγεμονίας με διάφορα μέσα, δεν είναι καινοφανείς. Λογικές, οι οποίες σε ένα δύσκολο χρονικό πλαίσιο εντός του χώρου παρήγαγαν γενικευμένα δίπολα περί σοβαρών/μη σοβαρών , αποδεκτών/εχθρικών, κινηματικών/μη κινηματικών, κοινωνικών/αντικοινωνικών συμπεριφορών, όπως επίσης αποδεκτών καταλήψεων ή καταλήψεων που πρέπει να σπάσουν.
Η συζήτηση περί πολιτοφυλακών, η απόπειρα αυτόκλητων εμφανίσεων-παραδειγμάτων τους εντός και εκτός Εξαρχείων, το αφήγημα της “ιστορικής αποστολής” τους, ήταν τα άμεσα επόμενα αποτελέσματα των προαναφερθέντων λογικών. Επίσης, η ιδέα-εικόνα της πρωτοπορίας και της μοναδικότητας βασίστηκε στους τεχνητούς διαχωρισμούς που περιγράφησαν και παραπάνω εντός του χώρου: σοβαρή αναρχία/μη σοβαρή, μαχητικός/μη μαχητικός, ομάδα/άτομο, κοινωνικός/αντικοινωνικός κ.ο.κ. Έτσι, ξεδιπλώθηκαν τακτικές ηγεμονισμού και επιβολής μοναδικών αληθειών απέναντι σε άτομα εντός & εκτός του α/α χώρου.
Την ίδια στιγμή, οι λογικές του «θεάματος», της πρωτοπορίας, του «να μπούμε μπροστά όσοι δεν φοβούνται», του ηγεμονισμού και των διαχωρισμών, συναρθρώνονται με τα σημεία της φαντασιακής λαϊκής απεύθυνσης (εξ ου και η συστηματική & νοσταλγική αναπαραγωγή των μανιφέστων του ΕΑΜ ΕΛΑΣ). Είναι τα σημεία της δημιουργίας των συλλογικοποιήσεων που θα βρεθούν μπροστά, «σοβαρά» και «μαχητικά». Με αυτόν τον τρόπο διεμβολίζουν, σκοπούμενα, τα προτάγματα συμπερίληψης και αναγνώρισης του ιδιαίτερου του κάθε ατόμου, με όρους και χαρακτηριστικά πατριαρχίας, μιλιταρισμού και “μαχητικής” δράσης, παράγοντας συνεπώς και έμφυλες διακρίσεις. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε καταγγελτικές στις λογικές και πράξεις που στηρίζονται στον λαϊκίστικο οπορτουνισμό και που αναπαράγονται ως θέαμα για τον προσηλυτισμό του φιλοθεάμονος κοινού. Όλα τα παραπάνω στοιχεία εδραιώνουν τη λογική της κάθετης οργάνωσης, τη διάκριση των ρόλων και τον συγκεντρωτισμό στη λήψη αποφάσεων.
Αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε το παρόν κείμενο, γιατί τόσο η επίθεση της 2/12, όσο και τα ζητήματα που αποτυπώσαμε και πάλι, με αφορμή αυτή την επίθεση, αφορούν τον αναρχικό χώρο συνολικά. Επαναφέραμε, επιγραμματικά, ζητήματα που έχουν ξεχαστεί ή αφομοιωθεί στην κινηματική αβελτηρία, καθώς και λογικές που εμφιλοχωρούν στο αναρχικό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες διεμβολίζοντας τα αξιακά του προτάγματα, με σκοπό να ενισχύσουμε το πολιτικό μας φίλτρο για τις μελλοντικές μας αποφάσεις/επιλογές. Με βάση αυτά, θεωρούμε απαραίτητη τη δημόσια ενημέρωση για την επίθεση και τις λογικές των υποκειμένων που την πραγματοποίησαν, όπως επίσης ότι είναι θεμιτό να είναι προσβάσιμη σε όσο το δυνατό ευρύτερο φάσμα υποκειμένων.
Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε την εναντίωσή μας σε αυτές τις λογικές και αυτούς που τις φέρουν. Δεν θεωρούμε ότι κινούμαστε παράλληλα με αυτά τα άτομα, ούτε ότι συγκλίνουμε «κάπου». Κι αυτό προκύπτει, μεταξύ άλλων, γιατί για εμάς ο αγώνας για την αναρχία είναι καθολικός και διαρκής, ενάντια σε κάθε εξουσία, εντός μας αλλά και σε κάθε άτομο ή θεσμό που τη φέρει. Δεν μπορεί να έχει επαναλαμβανόμενες «κακές στιγμές». Δεν θέλουμε να μας απειλούν ή να “σκάμε” για να μιλήσει ένας από τους 40, αλλιώς να φοβόμαστε “μη μας γαμήσουν”, δεν θέλουμε να είμαστε με το άγχος μη μας “βρουν έξω από τα σπίτια μας”. Δεν θέλουμε να βλέπουμε μάγκες με γάντια στις συνελεύσεις μας, δεν θέλουμε να διαβαθμιζόμαστε με κλίμακα μπράτσων, δεν θέλουμε να παρευρισκόμαστε ανάμεσα σε στρατιωτικά παραγγέλματα. Δεν θέλουμε ηγεμονισμούς, μιλιταριστικές εκφράσεις, ανάθεση ρόλων ή επιβολή απέναντι σε άτομα που δεν ευθυγραμμίζονται με όποιον φέρει αυτές τις λογικές. Η επίθεση στην απολογιστική του Athens Indymedia από τον Ρουβίκωνα περιείχε όλα τα παραπάνω, όλα όσα απεχθανόμαστε, όλα όσα θα μας βρίσκουν από την απέναντι πλευρά, όλα όσα προσπαθούμε να αποτινάξουμε από μέσα μας.