Ο αναρχικός κρατούµενος Γιάννης Μιχαηλίδης ανακοίνωσε στις 23/5 την έναρξη απεργίας πείνας, διεκδικώντας την αποφυλάκισή του. Μετά από 8,5 χρόνια στη φυλακή και άλλα 2 φυγόδικος, ο σύντροφος αποφασίζει να δώσει τέλος στην 11ετή οµηρία του και, βάζοντας το σώµα του ανάχωµα, να υπερασπιστεί την ελευθερία του που κράτος και κεφάλαιο του στερούν για πάνω από µια δεκαετία.
Παρ’ ότι έχει εκτίσει τα 3/5 της ποινής του από τις 29 Δεκεµβρίου 2021 -γεγονός που σηµαίνει πως πληροί προ καιρού τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκισή του- το κράτος και οι διωκτικοί µηχανισµοί, µε σαφή εκδικητικότητα απέναντι στην αναρχική ταυτότητά του, παρατείνουν το καθεστώς ανελευθερίας του εδώ και πέντε µήνες.
Στην πραγµατικότητα, το κράτος κρατάει προληπτικά όµηρο τον Μιχαηλίδη µε προσχηµατικό επιχείρηµα την πιθανότητα τέλεσης νέων αδικηµάτων εάν αποφυλακιστεί, έχοντας φαίνεται τη µαντική ικανότητα να προβλέπει το µέλλον. Η πραγµατική αιτία δεν είναι άλλη από τη µη µεταµέλεια του συντρόφου για τις επιλογές του και η προσήλωσή του στις αναρχικές ιδέες και αξίες.
Γίνεται, έτσι, σαφής ο τρόπος µε τον οποίο η δηµοκρατία επεµβαίνει και ελέγχει µε εξοντωτικό τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου, καθώς δεν διστάζει να κάνει θρύψαλα το δικαιωµατικό της προσωπείο.
Σε µια δυστοπική συγκυρία, στην οποία η συστηµική κρίση εντείνεται στο φόντο ενός πολέµου εντός Ευρώπης, καθώς και υπό το πρίσµα ενός ενδεχόµενου «θερµού επεισοδίου» µε την τουρκία ή µίας γενικευµένης πολεµικής σύρραξης, το ελληνικό κράτος όχι µόνο δεν σταµατά, αλλά εξακολουθεί να αναβαθµίζει την καταστολή µε στόχο την πειθάρχηση, την υποταγή και εν τέλει την εξόντωση του «εσωτερικού εχθρού».
Οι φυλακές αποτελούν διαχρονικά ένα από τα πεδία στα οποία η παραπάνω συνθήκη συµπυκνώνεται µε τον πιο έσχατο τρόπο, αφού οι κρατούµενοι γίνονται βορά στις κατασταλτικές στρατηγικές κράτους και κεφαλαίου.
Οπως φάνηκε και κατά την περίοδο της πανδηµίας, όπου οι άνωθεν διακηρύξεις περί «ελέγχου της διασποράς του ιού» θα έπρεπε αυτονόητα να οδηγήσουν σε αποσυµφόρηση των φυλακών, το κράτος επέλεξε την περαιτέρω εξαθλίωση των έγκλειστων, αντιµετωπίζοντας τις ζωές των κρατουµένων ως περισσευούµενες. Αλλωστε, αυτοί οι δυνάµει εσωτερικοί εχθροί χρησιµεύουν στους εξουσιαστές ως διαρκή αντικείµενα παραδειγµατισµού για τους εκτός των τειχών.
Ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης επέλεξε τον αγώνα, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή για να διεκδικήσει την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του. Δεν θα µπορούσαµε παρά να σταθούµε αδιαπραγµάτευτα στο πλευρό του και να στηρίξουµε πολιτικά αυτήν την έσχατη επιλογή.
Ενάντια στην οργουελικού τύπου επιτήρηση της σκέψης και στην επίθεση στις αναρχικές αξίες του συντρόφου, προτάσσουµε την αµέριστη αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση, για µια κοινωνία χωρίς φυλακές, για την ελευθερία.
άµεση απελευθέρωση
του απεργού πείνας γιάννη µιχαηλίδη
*αγώνας µέχρι το γκρέµισµα της τελευταίας φυλακής
Χορός της Καρμανιόλας
xorostiskarmaniolas@gmail.com