κέιμενο που μοιράζεται εν όψει της δίκης της 1ης Δεκέμβρη 2014 για τα γεγονότα της μαρφιν:
Στις 5 Μάη 2010 το ελληνικό κράτος επικυρώνει µέσω της υπογραφής του µνηµονίου την ένταξή του στο µηχανισµό στήριξης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. Μια υπογραφή, που σηµατοδότησε την καταστρεπτικότερη επίθεση απέναντι σε κάθε κοινωνική κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών. Μια υπογραφή, που ήρθε να επιβάλλει τον πλήρη εξανδραποδισµό µεγάλων τµηµάτων του κοινωνικού σώµατος, και να µετατρέψει κάθε εργαζόµενο σε σύγχρονο είλωτα στο καπιταλιστικό οικοδόµηµα. Οι συνέπειες εκείνης της υπογραφής εγγράφονται στις ζωές µας εδώ και µία τετραετία και γίνονται κάθε µέρα που περνά ολοένα και χειρότερες. Εκείνη τη µέρα, η ορµητικότητα µιας από τις πιο µαχητικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, ανακόπηκε βίαια από το θάνατο τριών εργαζοµένων στην τράπεζα Μαρφίν από αναθυµιάσεις, που προκλήθηκαν από εµπρησµό. Αμέσως μετά, ακολούθησε άγρια αστυνομική καταστολή για τη διάλυση της πορείας, ενώ ανεστάλη αυτόματα η απεργία των ΜΜΕ και άμεσα ξεκίνησε η προπαγάνδα στοχοποίησης του α/α χώρου.
Τον Απρίλιο του 2011 ξεκινά το δικαστικό κοµµάτι της υπόθεσης που εµπλέκει τρεις συντρόφους και ακόµη ένα άτοµο µε κακουργηµατικού τύπου ενέργειες. Η εμπλοκή των συντρόφων μας βασίζεται σε ένα “ανώνυμο σημείωμα”, που έστειλε προκλητικά πασιφανώς η ΓΑΔΑ στον εαυτό της, φανερώνοντας το μέγεθος της κρατικής μεθόδευσης. Στη συνέχεια οι ανακριτικές αρχές παγώνουν την υπόθεση αφού δεν µπορεί να τεκµηριωθεί καµία κατηγορία, ενώ τελικά το Συµβούλιο Πληµµελειοδικών απαλλάσσει µε βούλευµά του, τους δύο από αυτούς και παραπέµπει σε δίκη για ανθρωποκτονία από πρόθεση κατά συρροή τον Θοδωρή Σίψα. Παρά την απόλυτη ένδεια στοιχείων που να τον συνδέουν µε τον εµπρησµό της τράπεζας, την 1η Δεκέµβρη 2014 ο σύντροφος στήνεται στο εκτελεστικό απόσπασµα της δηµοκρατίας για- ξεκάθαρα- πολιτικές σκοπιµότητες της κεντρικής ατζέντας της κυβέρνησης.
Όλο αυτό το διάστηµα η υπόθεση της 5ης Μάη συνιστά µία στρόφιγγα που ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν, κάθε φορά που χρειάζεται να εξυπηρετήσει συγκεκριµένους σκοπούς. Μία από τις βασικές επιδιώξεις της κυριαρχίας είναι η απονοηµατοδότηση και απονοµιµοποίηση στη συλλογική συνείδηση της κοινωνικής αντιβίας και της µαχητικής αντίστασης, ειδικά σε περιόδους εντάσεων και αναταράξεων. Στη θέση τους, πρέπει να εδραιωθούν οι “ειρηνικές” αποκλειστικά και µόνο διαµαρτυρίες, προσδιορισµένες εντός του θεσµικού πλαισίου που θέτουν οι ξεπουληµένες γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και των κρατικοδίαιτων φορέων. Η διαµαρτυρία πρέπει να περιοριστεί σε µια ακίνδυνη, εκτονωτική επιλογή, ασφυκτικά ελεγχόµενη στη “µια λωρίδα” κατ’ επιταγή των µπάτσων, που σε µικρό χρονικό διάστηµα θα ζητούν ακόµη και τα ονόµατά µας για να διαδηλώσουµε.
Η υπόθεση, όµως, της 5ης Μάη για το κράτος, εξυπηρετεί και έναν µονιµότερο σχεδιασµό διαχείρισης της κοινωνικής έντασης: επιχειρεί να στοιχειοθετήσει την κυρίαρχη ρητορική της θεωρίας των «δύο άκρων» και του δόγµατος της τάξης και της ασφάλειας.
Πέρυσι, το κράτος όρισε τη δίκη (9/12/2013) λίγους µήνες µετά τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα και τη δίωξη µελών της ναζιστικής χ.α., ακριβώς σε µία προσπάθεια θεµελίωσης αυτής της ρητορικής. Μετά το διάγγελµα Σαµαρά την εποµένη της δολοφονίας («οι πολιτικές διαφωνίες δεν λύνονται µε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», «η κατηφόρα της βίας καταστρέφει κάθε προοπτική ανάπτυξης») επιστρατεύεται η λογική των «δύο άκρων» ως κεντρική, προκειµένου να εµφανιστεί η κυβέρνηση ως ο µοναδικός εγγυητής της οµαλότητας, της τάξης, της ασφάλειας, της δηµοκρατίας και εν τέλει της «εξόδου της ελλάδας από την κρίση».
Σήµερα, καθώς βρισκόµαστε σε µια παρατεταµένη περίοδο προεκλογικών τόνων και πολιτικής αστάθειας, η κυβέρνηση επαναφέρει την υπόθεση της Μαρφίν προκειµένου να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της γύρω από το ίδιο ακριβώς δόγµα της τάξης και της ασφάλειας. Στο πλαίσιο αυτό, µόνο τυχαία δεν είναι και η όξυνση της καταστολής και η στοχοποίηση αναρχικών (δίωξη Πολύκαρπου Γεωργιάδη για δήθεν παραβίαση περιοριστικών όρων που «υπονοούνταν», σύλληψη για αντίστοιχο λόγο και βασανισµός της Στέλλας Αντωνίου για βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού) καθώς και ευρύτερα αγωνιζόµενων κοµµατιών (διάλυση της αντιφασιστικής συγκέντρωσης στο Κερατσίνι, ξυλοδαρµοί φοιτητών και λοκ άουτ πανεπιστηµιακών σχολών πριν από την επέτειο του πολυτεχνείου, ξυλοδαρµοί και συλλήψεις διαδηλωτών στην πορεία της 17 νοέµβρη, κ.ά), τους τελευταίους µήνες.
Με την υπόθεση της 5ης Μάη επιχειρείται να πληγεί ο λόγος και η δράση όσων δεν υποτάσσονται στην καθεστηκυία «γραµµή» της απόλυτης πειθάρχησης στα µέτρα, στα µνηµόνια, στην καταστολή, στη µηδενική ανοχή, στο δόγµα «νόµος και τάξη», όσων βρίσκονται στην πλευρά του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, αµφισβητώντας έµπρακτα την άγρια επίθεση που έχει εξαπολύσει το δηµοκρατικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Επιχειρείται να κατασταλούν οι αντιστεκόμενοι, που παρά τη λυσσαλέα προπαγάνδα και το αρχικό πάγωμα από τον θάνατο των τριών εργαζομένων, δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται σθεναρά και μαχητικά κατά της καταπίεσης και της αφαίμαξης, αποδεικνύοντας το επόμενο διάστημα σε πλείστες κινητοποιήσεις (απεργιακή διαδήλωση κατά του πολυνομοσχεδίου 15 Δεκεμβρίου 2010, ενάντια στο μεσοπρόθεσμο τον Ιούνη του 2011, στις 12 Φλεβάρη 2012 κατά του δεύτερου Μνημονίου,κλπ) ότι η προσπάθεια εκφοβισμού, διαστρέβλωσης και απονοηματοδότησης των αγώνων στη συλλογική συνείδηση δεν θα περάσει.
Το κράτος επιστρατεύει κάθε όπλο από τη φαρέτρα του προκειµένου να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση στην ποινικοποίηση κάθε µορφής αντίστασης. Η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει µια πολύ συγκεκριµένη και αποκλειστική αφήγηση των γεγονότων, στα νοήµατα της οποίας κάθε απόπειρα αµφισβήτησης του υπάρχοντος θα πρέπει να εκλείψει από τις προθέσεις των αγωνιζόµενων.
Στο πρόσωπο του Θοδωρή Σίψα αποκτά την έµψυχη αντανάκλασή της η πραξικοπηµατική επιβολή της κρατικής αλήθειας, της θεωρίας των «δύο άκρων». Για αυτό και εµείς παίρνουµε ξεκάθαρη θέση στο πλάι του συντρόφου Θοδωρή, αλληλέγγυα και µαχητικά. Ο σύντροφος Θοδωρής δεν είναι µόνος του, έχει δίπλα του όσους έχουν ήδη πάρει θέση στον καθηµερινό κοινωνικό ταξικό πόλεµο που διεξάγεται.
Και γι” αυτό δεν θα επιτρέψουµε -και θα απαντήσουµε- την προσπάθεια ηθικής και φυσικής του εξόντωσης.
συγκέντρωση αλληλεγγύης
Σάββατο, 29/11, 12:00, Σύνταγμα
αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων,
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών, χορός της καρμανιόλας