(αφίσα που τυπώθηκε και κολλιέται στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας)
Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, την εποχή των μνημονίων, προχώρησαν γοργά στην καθυπόταξη της ζωής μας. Έχοντας απωλέσει την κοινωνική νομιμοποίηση και τη δυνατότητα υφαρπαγής της συναίνεσης μέσω υλικών υποσχέσεων, άρχισαν να επιβάλλονται με τρόπο ωμό. Έτσι, ό,τι εμφανίστηκε αρχικά ως κατάσταση εξαίρεσης στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας, εγκαθίσταται πλέον προοδευτικά ως ένα διαρκές καθεστώς, που ορίζει μια νέα ομαλότητα. Η «κανονική» και «υγιής» χώρα που ευαγγελίζεται ο Σαμαράς περιγράφει τον νέο ολοκληρωτισμό, χτισμένο στα χαλάσματα της λεηλατημένης και εξαθλιωμένης κοινωνίας.
Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον έρχεται αναπόφευκτα να κυριαρχήσει στο κοινωνικό φαντασιακό, μέσα σ’ένα κλίμα όμως γενικευμένης απογοήτευσης και ήττας των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Και είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει ο σύριζα, ως εναλλακτική διαχειριστική πρόταση, προτάσσοντας το αμείλικτο δίλημμα του «μη χείρον βέλτιστον». Ένας νέος φόβος προβάλλει λοιπόν, εγκλωβίζοντας την ελπίδα μέσα στα ασφυκτικά
όρια του υπάρχοντος πλαισίου, που λειτουργεί στη λογική της ανάθεσης, των αναχωμάτων της κοινωνικής οργής και προφανώς δε χωράει καμία διάθεση ανατροπής.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που συνοψίζεται στις επερχόμενες εκλογές μέσα από τα «ρεαλιστικά» προγράμματα των κομμάτων. Από τη μια, η συνέχιση της συντηρητικής πολιτικής της λιτότητας και της νεοφιλελεύθερης ατζέντας και από την άλλη, η «ώρα της αριστεράς» με την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και μια «πιο ανθρώπινη» καπιταλιστική οικονομία. Η ρητορική της τάξης και της ασφάλειας και ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών από την πλευρά της ν.δ., και από την άλλη η κεφαλαιοποίηση των αγώνων και η υιοθέτηση των προταγμάτων τους σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα από την πλευρά του σύριζα. Δύο πυλώνες μιας πόλωσης, σ’ ένα πλαίσιο οριοθετημένο από την ίδια τη δημοκρατία και τον καπιταλισμό.
Όμως, τον καιρό που δεχόμαστε την ολοκληρωτική επίθεση, δε γίνεται να απεμπολήσουμε τα ισχυρότερα όπλα μας. Το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και τη δύναμη που μας δίνει η αλληλεγγύη.
δεν υπάρχει καμιά σωτηρία στις κάλπες
Οι κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν έχουν απλώς αποτύχει ιστορικά στο να εκφράζουν τα συμφέροντα των καταπιεσμένων. Ένα βήμα πιο πέρα, αυτονομούνται από αυτά και παρασιτοζωούν πάνω στις ήττες των αγώνων τους. Έχουμε ανάγκη το ξεπέρασμα τους και την καταστροφή κάθε μηχανισμού διαμεσολάβησης.
Έχουμε ανάγκη τη συμμετοχή και την ανάδειξη της αδιαμεσολάβητης δράσης, των οριζόντιων διαδικασιών, της αντιιεραρχίας, της αυτοθέσμισης των κοινοτήτων μας. Στη δουλειά, στη γειτονιά μας, στο σχολείο, στη σχολή.
υπάρχει μόνο αγώνας όπου ζούμε και αναπνέουμε
μέχρι την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού
η αφίσα σε pdf