Κείμενο που μοιράζεται στις γειτονιές της Αθήνας ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες (με αφορμή τις εκλογές στις 20/09/2015)
“Γίνεται, πια, συνείδηση στην Ευρώπη ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε
και ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι ο
προοδευτικός δρόμος “
Αλ. Τσίπρας, ομιλία ΔΕΘ, 2014”
“Παρόλη την αφόρητη πίεση και παρά τις μικρές μας δυνάμεις δεν μπορεί
κανείς να αμφισβητήσει ότι πετύχαμε μια συμφωνία η οποία υπό
συγκεκριμένους όρους μπορεί να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την
ελληνική οικονομία”
Αλ. Τσίπρας, ομιλία ΔΕΘ, 2015
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εποχή. Το οικοδόμημα που συνέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αυταπάτες της αριστερής διαχείρισης προς έναν ανθρώπινο καπιταλισμό και τις φρούδες ελπίδες που μοίρασε απλόχερα στηριζόμενο στη διαιρετική τομή, που πριμοδότησε μεταξύ μνημονιακών/αντιμνημονιακών δυνάμεων, κλονίστηκε συθέμελα με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Τα απόνερα όμως αυτού του κλυδωνισμού δεν είναι η ανάδυση μιας νέας αντιμνημονιακής αριστεράς -που πριν δεν έβγαζε βέβαια άχνα- επιχειρώντας να ανανεώσει την ελπίδα στην αριστερή διαχείριση. Το διακύβευμα είναι πλέον η συγκρότηση ενός νέου πυρήνα συναίνεσης γύρω από το “αναπόφευκτο” της ασφυξίας, των “διαρκών μνημονίων”, ο οποίος, όπως και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, νοηματοδοτείται μέσα από το πρίσμα της “διαρκούς διαπραγμάτευσης”. Μιας διαπραγμάτευσης, που ήταν “σκληρή” κι “ανηλεής”, “μέσα σε συνθήκες οικονομικού πολέμου” απέναντι σε “πραξικοπηματίες” δανειστές, που όμως παρόλα αυτά, έφερε “μια συμφωνία η οποία υπό συγκεκριμένους όρους μπορεί να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την ελληνική οικονομία”, όπως σημείωσε στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο Αλ. Τσίπρας.
Και αυτοί οι όροι δεν είναι άλλοι από τους νέους τόπους εκμαίευσης της συναίνεσης. Τόποι, οι οποίοι, μετά τη διάλυση των αριστερών υποσχέσεων και τον εγκλωβισμό/εκτόνωση της όποιας κοινωνικής δυναμικής απέμεινε από τους αγώνες της τελευταίας πενταετίας, σε μια σκιαμαχία, που συνέθεσε το δημοψήφισμα, ανασυστήνονται στην κατεύθυνση της ανασύνθεσης της σχέσης κράτους-πολίτη και τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικό/ταξικής συμμαχίας μικρών και μεσαίων στρωμάτων στο πρόσωπο του “αληθινού διαπραγματευτή”, με φόντο μια εκ νέου ψευδεπίγραφη αναγγελλόμενη βελτίωση των όρων ζωής. Γι’ αυτό άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας με περηφάνια δήλωσε στη ΔΕΘ ότι “η συμφωνία που με πολύ σκληρή διαπραγμάτευση καταφέραμε, είναι ένα κείμενο σκοπίμως ανοιχτό σε συγκεκριμένα ζητήματα, με ρητά διατυπωμένη τη δυνατότητα εξεύρεσης ισοδυνάμων, μέσω διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς, γεγονός που σημαίνει ότι η μάχη για τη βελτίωση του δεν έχει επουδενί τελειώσει”.
Στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, οι δεξιοί διαχειριστές, σταθερά προσανατολισμένοι στη σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή, αλλά πλέον με ένα νέο λαϊκίστικο λόγο, που στοχεύει να επαναθεμελιώσει τη σχέση της ΝΔ με τη βάση της δεξιάς, με απενεχοποιημένη πλέον ρητορική-ελέω ΣΥΡΙΖΑ-για το μνημονιακό έργο της. Μόνο τυχαία εξάλλου δεν είναι η ευθεία δημόσια επαναπροσέγγιση με τη δεξαμενή των ακροδεξιών και τους φασίστες της χρυσής αυγής, με την εικόνα της εκδίωξης των Νεοδημοκρατών στην τελετή του Μελιγαλά το 2013 από τα φασιστοειδή, να δίνει τη θέση της στην εικόνα του σφιχτού εναγκαλισμού κατά τη φετινή τελετή στο Βίτσι, με τη χρυσαυγίτισσα βουλευτή Δ. Σβερώνη και τη βουλευτή τη ΝΔ Μ. Αντωνίου να πορεύονται αγκαζέ και χαμογελαστές, ενισχύοντας παράλληλα την προβιά του “σοβαρού κόμματος” της χρυσής αυγής.
Αν κάτι έγινε περισσότερο κατανοητό στην περίοδο που διανύουμε, είναι ότι ο καπιταλισμός και το
παρόν νεοφιλελεύθερο πλαίσιο διαχείρισης δεν εξανθρωπίζονται, δεν μεταρρυθμίζονται μέσα από
“προοδευτικούς δρόμους” αριστερής/σοσιαλδημοκρατικής κοπής. Η ανάθεση σε πεφωτισμένους
σωτήρες και η εμπιστοσύνη στα κόμματα δεν οδηγεί παρά στην αναπαραγωγή της ανισότητας, της καταπίεσης, καθώς “ο πολιτικός ρεαλισμός” και ο “συσχετισμός δυνάμεων” θα ‘ναι πάντα πάνω από τις ανάγκες μας, θα ‘ναι πάντα πάνω απ΄ τις ζωές μας, ή καλύτερα, θα πατάνε πάνω στις ζωές μας. Για να απαντήσουμε στη συνεχή λεηλασία, με αριστερό ή δεξιό πρόσημο, πρέπει, κατ’ αρχάς να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, παίρνοντας πραγματικά τη ζωή μας στα χέρια μας, χωρίς μαγικές συνταγές και εξασφαλισμένες λύσεις. Μέσα από τη συμμετοχή μας σε αυτοοργανωμένες δομές και εγχειρήματα, που θα ‘ναι ο πραγματικός πολιτικός μας ορίζοντας και συνάμα θα συνιστούν τις δομές μετασχηματισμού με το βλέμμα στην απελευθερωμένη κοινωνία. Η ανάληψη άμεσης δράσης, ο αντιιεραρχικός τρόπος οργάνωσης, η αλληλεγγύη, η πρωτοβουλία, η συλλογική επεξεργασία στους τόπους που ζούμε και κινούμαστε, στη γειτονιά, στην εργασία, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, είναι για μας οι αρχές-πυξίδα προς την ατομική και συλλογική χειραφέτηση, που δεν χωράει σε κάλπες και διαδικασίες ανάθεσης.
Το όραμα της επανάστασης δεν συνιστά κενό γράμμα. Νοηματοδοτεί τη δράση, τον λόγο μας, μας
κρατά μάχιμους και ζωντανούς μπροστά στις ήττες των κινημάτων, την πολιτική απογοήτευση, την αδυναμία μπρος στη φερόμενη “παντοδυναμία” κράτους και κεφαλαίου. Η επίθεση στην Εξουσία, αλλά και σε κάθε εξουσία, ξεκινά από μια στιγμή: η στιγμή που κλείνουμε τα μάτια να φανταστούμε αυτήν την επίθεση.
Για την επανάσταση και την αναρχία
καμία διαπραγμάτευση για τον ορισμό των ζωών μας
καμία ανάθεση σε αριστερούς και δεξιούς σωτήρες
συνειδητά αποχή-άκυρο στις εκλογές
διαρκής αγώνας κι αυτοοργάνωση, όπου ζούμε κι αναπνέουμε
Χορός της Καρμανιόλας
