Στις 10 Αυγούστου 2013, οι μετανάστες που κρατούνται σε άθλιες συνθήκες για πολλούς μήνες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της αμυγδαλέζας (με τη δικαιολογία της «εγκληματικής» μη κατοχής χαρτιών παραμονής), εξεγείρονται όταν ανακοινώνεται η παράταση κράτησής τους επ’ αόριστον. Οι συνθήκες κράτησής τους παραπέμπουν σε απομονωμένους και καλά περιφραγμένους χώρους, όπου το κράτος επιλέγει να αποθηκεύσει ο,τιδήποτε θεωρεί «μη παραγωγικό» και «επικίνδυνο», παρατείνοντας το χρονικό όριο συνεχώς τα τελευταία χρόνια (από τους 3 μήνες το όριο έχει φτάσει –και ξεπερνάει κατά περίπτωση- το 18μηνο). Απέναντι στην εξέγερση, το κράτος επιλέγει να απαντήσει με σκληρή καταστολή, βασανιστήρια και συλλήψεις μεταναστών (κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την εξέγερση). Οι συλλήφθέντες φτάνουν τους 65, με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Πολλοί από τους μετανάστες βρίσκονται εκ νέου σε κέντρα κράτησης, άλλοι σε τμήματα και πολλοί έχουν απελαθεί. Τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, ξεκινάει το δικαστήριο (πρωτοδικείο Δέγλερη), όπου οι άνθρωποι αυτοί θα δικαστούν για την αυτονόητη και αξιοπρεπή τους στάση απέναντι στους ανθρωποφύλακες, τις συνθήκες εγκλεισμού και την ευρωπαϊκή πολιτική σύχρονης ταφής που ακολουθείται εδώ και μια δεκαετία. Ιδιαίτερα μετά και το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης, οι ίδιες οι «χώρες υποδοχής» μετατρέπονται σε τεράστιους χώρους εγκλωβισμού των μεταναστών, με μια μοναδική υποχρέωση: τον έλεγχο της εισροής ανθρώπινου δυναμικού εντός της ευρωπαϊκής ζώνης.
«Οι πόλεις μας έχουν καταληφθεί από παράνομους μετανάστες, εμείς θα τις ανακαταλάβουμε… Θα αρχίσουμε να μεταφέρουμε τους λαθρομετανάστες σε κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας έξω από τις πόλεις, μακριά από τις γειτονιές που στοιβάζονται σήμερα»
Α.Σαμαράς 29/3/2012
Στον ελλαδικό χώρο των τελευταίων δύο δεκαετιών, το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί μια από τις κυρίαρχες ατζέντες όλων των κυβερνήσεων. Από τα «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια των κυβερνήσεων του πασοκ, την ξενοφοβική ρητορική των δεξιών κυβερνήσεων, μέχρι και τη διαχειριστική λογική, η οποία διαφαίνεται στο λόγο της αριστερής αντιπολίτευσης, τα σημεία παραμένουν τα ίδια: η αντιμετώπιση ενός πολιτισμικού, κοινωνικού, ταξικού και κοινωνικού ζητήματος στη σφαίρα μιας αριθμητικής διαχείρισης ανθρώπινων ζωών και θανάτων. Και όλοι συμφωνούν να αποδέχονται και να αναπαράγουν τις ιδιαίτερες συνθήκες, οι οποίες ορίζουν την ίδια την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε.
Σε ένα πεδίο, εγχώριο και ευρωπαϊκό, όπου ελέω κρίσης η ασφάλεια, η εθνική ταυτότητα και η διαρκής επίκληση για αποδοχή της θυσίας δικαιωμάτων, ελευθεριών, ακόμη και των ίδιων των ζωών μας, οριοθετούν τη συνθήκη επιβίωσής μας, καθετί «ξένο» και διαφορετικό συνιστά κίνδυνο και παρέκκλιση στον μονόδρομο που έχει επιβληθεί. Ένας μονόδρομος, που στροβιλίζει γύρω από τον άξονα της κρίσης και της εξόντωσης του μη παραγωγικού κεφαλαίου και όλων όσοι περισσεύουν της καπιταλιστικής αναδιάρθωσης, που στροβιλίζει γύρω από την ολοκληρωτική διακυβέρνηση, ορίζοντας και περιχαρακώνοντας -σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης- το νέο «κανονικό», το νέο «υγιές», τις νέες νόρμες που (θα) πρέπει να ακολουθηθούν, ώστε να ξεκινήσει ο νέος κύκλος κεφαλαιακής συσσώρευσης. Ένας μονόδρομος, που αγκαλιάζει τα ρατσιστικά πογκρόμ (από τον « ξένιο δία» μέχρι και σε διακρατική κλίμακα μέσω της επιχείρησης Mos Maiorum), σχεδιάζει ξανά τα μητροπολιτικά κέντρα (αδειάζοντάς τα από καθετί ξένο προς την εικόνα που οραματίζονται), ενστερνίζεται φασιστικές υγειονομικές πολιτικές και ρητορικές (από τις υγειονομικές βόμβες μέχρι τον «ξενόφερτο» κίνδυνο του Ebola), τεχνουργεί την κοινωνική και θεσμική νομιμοποίηση ενός «καλύτερου» μέλλοντος.
Μέσα σε αυτή την ευρωπαϊκή και ελληνική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και ακριβώς πάνω στα όρια μιας δημοκρατικής σημειολογίας, γεννήθηκαν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην ελληνική επικράτεια. Τα σύγχρονα «κέντρα φιλοξενίας» αποτελούν –θεαματικά– τη συμπτωματολογική λύση στο μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά επί της ουσίας αυτή η στρατιωτική διαχείριση της μετανάστευσης δημιουργεί αυτούς τους χώρους ως μια συνθήκη έντονης πειθάρχησης των μεταναστών που βρίσκονται τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών των στρατοπέδων. Και αυτό γιατί τα εκτός των τειχών μεταναστευτικά σώματα με τη διαρκή απειλή του εγκλεισμού να πλανάται, μετατρέπονται βορά στις ορέξεις των αφεντικών τους, αποκλείονται από το δημόσιο χώρο με τις «σκούπες διαρκείας», καταλήγοντας τελικά αόρατοι σε μια συνθήκη, που ορίζει την ελληνική επικράτεια ως ένα ιδιότυπο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Επειδή ακριβώς η πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών δεν αποτελεί μια εξειδικευμένη απάντηση του κράτους σε ένα ζήτημα (μεταναστευτικό), εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ολοκληρωτικής προσέγγισης η οποία δημιουργεί, κατασκευάζει αλλά και διαχειρίζεται προβλήματα. Οι μετανάστες/τριες που εμφανίζονται μολυσματικοί/ες στην υγιεινή της δημόσιας σφαίρας, επικίνδυνοι/ες για την κοινωνική συνοχή και τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, είναι ακριβώς τα στοιχεία που εισέρχονται σε ένα συλλογικό φαντασιακό με εθνικιστικό – ρατσιστικό πρόσημο, ορίζοντας τη νέα πραγματικότητα στην οποία ζούμε όλες και όλοι. Και προφανώς αυτή η πραγματικότητα δεν περιορίζεται στους μετανάστες/τριες, αλλά αφορά κάθε διαφορετικότητα. Μια πραγματικότητα, που παρουσιάζει τις δολοφονίες των μεταναστών στα νησιά του αιγαίου, ως φυσικό επακόλουθο της παράνομης εισόδου τους, έχοντας υποσκελίσει τα «ιερά» διακυβεύματα της ίδιας της δημοκρατίας τους και έχοντας υποβαθμίσει την ίδια τη ζωή σε έναν βίο, που κάποιοι αξίζει να ζουν και κάποιοι όχι με βάση το κριτήριο που ορίζει η καπιταλιστική διαχείριση. Κριτήρια που λειαίνουν το έδαφος για ένα περιθώριο που αρχίζει να διαμορφώνεται, αλλά που αναφέρεται σε όλους/ες μας.
«Γι’ αυτό πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο. Δηλαδή να ξέρει ο άλλος ότι όταν θα ‘ρθει στη χώρα αυτή θα καθίσει μέσα, δεν θα βγει έξω. Άρα αυτός που είναι μέσα, να μας πει και τα στοιχεία του από που είναι, να γίνει και η ταυτοποίησή του για να γυρίσει πάλι και όχι να έχει μετά από τρεις μήνες έξοδο. Διότι αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα. Αποτελούμε τον καλύτερο τόπο προσέλκυσης λαθρομεταναστών.»
Ν. Παπαγιαννόπουλος (αρχηγός ΕΛΑΣ) Δεκέμβρης 2013
Σε μια εποχή όπου τα ρατσιστικά (κρατικά ή μη) πογκρόμ εντατικοποιούνται, η παραγωγικότητα αποτελεί τη σύγχρονη αρετή, οι διαχωρισμοί χρήσιμων ή μη υποκειμένων επεκτείνονται και οι χώροι εγκλεισμού οργανώνονται, ο βίος εισέρχεται στο «πνεύμα» μιας σύγχρονης βιοπολιτικής (παραγωγική) – θανατοπολιτικής (κατασταλτική) διακυβέρνησης. Κάποιες ζωές είναι άξιες να ζουν και κάποιες όχι – πάντα σύμφωνα με τις επιταγές της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, η τιμωρία, ο εγκλεισμός, ο βασανισμός ή ακόμα και ο θάνατος κάποιου που προσπαθεί να διαρρήξει αυτή τη συνθήκη ή συμμετείχε σε μια κίνηση εχθρική προς την ίδια την πραγματικότητα, αποτελεί το σημείο – εικόνα, που θα επιτελέσει τον ίδιο ακριβώς ρόλο στο κοινωνικό σύνολο. Από τις εικόνες των πτωμάτων μεταναστών στο αιγαίο και την αδριατική, τις εικόνες των συλλήψεων κατά παράταξη των μεταναστών μετά από κάθε επιχείρηση του «ξένιου δία», τους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, μέχρι την ίδια την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το πεδίο επιβολής της κυριαρχίας επεκτείνεται όχι μόνο πάνω στα κορμιά των μεταναστών αλλά και πάνω στα κορμιά μας, στις ζωές μας, στον ίδιο το θάνατό μας.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που η ρητορική και η πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν αποτελεί σημείο αγώνα μόνο των ίδιων των υποκειμένων που μπορεί να εγκλειστούν σε αυτά, αλλά σημείο εξέγερσης όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ταυτόχρονα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν ακριβώς την εικόνα που αντανακλά τις ρατσιστικές νοοτροπίες και τους διαχωριστικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς, οι οποίοι προϋπήρχαν της δημιουργίας τους και συντελούν στην ίδια την πραγματικότητα που παράγεται. Και, σίγουρα, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, δε μπορούμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες/οι στους συλληφθέντες της εξέγερσης της αμυγδαλέζας, οι οποίοι έκαναν το αυτονόητο: αγωνίστηκαν για τη ζωή και την αξιοπρέπεια.
ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
να επιτεθούμε σε κάθε διαχωρισμό
αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες της Αμυγδαλέζας
αλληλεγγύη στους αγώνες για αξιοπρέπεια
Πορεία Παρασκευή 31/10 18.00 Πλ. Βικτωρίας
