Στις 5 Μάη 2010 το ελληνικό κράτος επικυρώνει μέσω της υπογραφής του μνημονίου την ένταξή του στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μια υπογραφή, που σηματοδότησε την καταστρεπτικότερη επίθεση απέναντι σε κάθε κοινωνική κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών. Μια υπογραφή, που ήρθε να επιβάλλει τον πλήρη εξανδραποδισμό μεγάλων τμημάτων του κοινωνικού σώματος, και να μετατρέψει κάθε εργαζόμενο σε σύγχρονο είλωτα στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Οι συνέπειες εκείνης της υπογραφής εγγράφονται στις ζωές μας εδώ και μία τριετία και γίνονται κάθε μέρα που περνά ολοένα και χειρότερες. Η ορμητικότητα μιας από τις πιο μαχητικές διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, ανακόπηκε βίαια από το θάνατο τριών εργαζομένων στην τράπεζα Μαρφίν από αναθυμιάσεις, που προκλήθηκαν από εμπρησμό.
Τον Απρίλιο του 2011 ξεκινά το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης που εμπλέκει τρεις συντρόφους και ακόμη ένα άτομο με κακουργηματικού τύπου ενέργειες. Στη συνέχεια οι ανακριτικές αρχές παγώνουν την υπόθεση αφού δεν μπορεί να τεκμηριωθεί καμία κατηγορία, ενώ τελικά το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών απαλλάσσει με βούλευμά του, τους δύο από αυτούς και παραπέμπει σε δίκη για ανθρωποκτονία από πρόθεση κατά συρροή τον Θοδωρή Σίψα. Παρά την απόλυτη ένδεια στοιχείων που να τον συνδέουν με τον εμπρησμό της τράπεζας, στις 9 Δεκέμβρη ο σύντροφος στήνεται στο εκτελεστικό απόσπασμα της δημοκρατίας για- ξεκάθαρα- πολιτικές σκοπιμότητες της κεντρικής ατζέντας της κυβέρνησης.
Όλο αυτό το διάστημα η υπόθεση της 5ης Μάη συνιστά μία στρόφιγγα που ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν, κάθε φορά που χρειάζεται να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Μία από τις βασικές επιδιώξεις της κυριαρχίας είναι η απονοηματοδότηση και απονομιμοποίηση στη συλλογική συνείδηση της κοινωνικής αντιβίας και της μαχητικής αντίστασης, ειδικά σε περιόδους εντάσεων και αναταράξεων. Στη θέση τους, πρέπει να εδραιωθούν οι “ειρηνικές” αποκλειστικά και μόνο διαμαρτυρίες, προσδιορισμένες εντός του θεσμικού πλαισίου που θέτουν οι ξεπουλημένες γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και των κρατικοδίαιτων φορέων. Η διαμαρτυρία πρέπει να περιοριστεί σε μια ακίνδυνη, εκτονωτική επιλογή, ασφυκτικά ελεγχόμενη στη “μια λωρίδα” κατ’ επιταγή των μπάτσων, που σε μικρό χρονικό διάστημα θα ζητούν ακόμη και τα ονόματά μας για να διαδηλώσουμε.
Η υπόθεση, όμως, της 5ης Μάη για το κράτος, εξυπηρετεί και έναν μονιμότερο σχεδιασμό διαχείρισης της κοινωνικής έντασης: επιχειρεί να στοιχειοθετήσει την κυρίαρχη ρητορική της θεωρίας των «δύο άκρων» και του δόγματος της τάξης και της ασφάλειας.
Στις 18 Σεπτεμβρίου δολοφονείται από μέλος της χρυσής αυγής ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας. Τα γεγονότα που ακολουθούν και η δημιουργία ενός αντιφασιστικού κλίματος σε όλη την επικράτεια, χτυπάνε «καμπανάκι» στο κυβερνητικό επιτελείο. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, ο κρατικός μηχανισμός επιλέγει τη δίωξη μελών της ναζιστικής χ.α. με στόχο να καταπολεμηθεί η ακροδεξιά και οι επικείμενες αντιδράσεις πάνω στις ενέργειες που αποτελούν «παράγοντα αποσταθεροποίησης» της χώρας.
Μετά το διάγγελμα Σαμαρά την επομένη της δολοφονίας («οι πολιτικές διαφωνίες δεν λύνονται με τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», «η κατηφόρα της βίας καταστρέφει κάθε προοπτική ανάπτυξης») επιστρατεύεται η λογική των «δύο άκρων» ως κεντρική, προκειμένου να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως ο μοναδικός εγγυητής της ομαλότητας, της τάξης, της ασφάλειας, της δημοκρατίας και εν τέλει της «εξόδου της ελλάδας από την κρίση». Έτσι, εμφανίζεται και το- με εντεταλμένη κρατική εντολή- δημοσίευμα της φυλλάδας real news που δημοσιοποιεί τα προσωπικά στοιχεία του συντρόφου και την αναπαραγωγή του από σύσσωμο τον μηντιακό συρφετό. Λίγες μέρες μετά, όλως τυχαίως, ορίζεται η ημερομηνία της δίκης (9 Δεκέμβρη).
Με την υπόθεση της 5ης Μάη επιχειρείται να πληγεί ο λόγος και η δράση όσων δεν υποτάσσονται στην καθεστηκυία «γραμμή» της απόλυτης πειθάρχησης στα μέτρα, στα μνημόνια, στην καταστολή, στη μηδενική ανοχή, στο δόγμα «νόμος και τάξη». Με όσους βρίσκονται στην πλευρά του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, αμφισβητώντας έμπρακτα τη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το δημοκρατικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Το κράτος επιστρατεύει κάθε όπλο από τη φαρέτρα του προκειμένου να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης. Η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει μια πολύ συγκεκριμένη και αποκλειστική αφήγηση των γεγονότων, στα νοήματα της οποίας κάθε απόπειρα αμφισβήτησης του υπάρχοντος θα πρέπει να εκλείψει από τις προθέσεις των αγωνιζόμενων.
Στο πρόσωπο του Θοδωρή Σίψα αποκτά την έμψυχη αντανάκλασή της η πραξικοπηματική επιβολή της κρατικής αλήθειας, της θεωρίας των «δύο άκρων». Για αυτό και εμείς παίρνουμε ξεκάθαρη θέση στο πλάι του συντρόφου Θοδωρή, αλληλέγγυα και μαχητικά. Ο σύντροφος Θοδωρής δεν είναι μόνος του, έχει δίπλα του όσους έχουν ήδη πάρει θέση στον καθημερινό κοινωνικό ταξικό πόλεμο που διεξάγεται.
Και γι’ αυτό δεν θα επιτρέψουμε -και θα απαντήσουμε- την προσπάθεια ηθικής και φυσικής του εξόντωσης.
αλληλεγγύη στον σύντροφο θοδωρή σίψα
διωκόμενο για τα γεγονότα της 5ης μάη 2010
εκδήλωση
τρίτη, 3/12, 19:00, πολυτεχνείο
κάλεσμα αλληλεγγύης
(έναρξη δίκης) δευτέρα 9/12, 9:00, πρωτοδικείο, οδ. δέγλερη
πορεία
σάββατο, 14/12, 12:00, μοναστηράκι
το κείμενο σε pdf