κείμενο για την πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα

          Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθούμε να εντείνεται ένα σχέδιο εξόντωσης των αγωνιζόμενων μέσα από τη συγκρότηση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έρχεται να σαρώσει τα πάντα. Από τα σχέδια επί χάρτου που πραγματοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση δεν θα μπορούσε να λείπει η επίθεση στις υποδομές και στους χώρους αυτοοργάνωσης του αγώνα, κομμάτι των οποίων είναι οι καταλήψεις κτιρίων.
Σε αυτό το πλαίσιο έχουν πραγματοποιηθεί μια σειρά “ενοχλήσεων”, επιθέσεων έως και εκκενώσεων από τους “αρμόδιους φορείς”. Οι εκκενώσεις που έγιναν στην «κατάληψη Δέλτα» στη Θεσσαλονίκη, στον «ελεύθερο χώρο Αφροδίτης 8» στη Βέροια και στη «Δημοτική Αγορά» της Κυψέλης, η στοχοποίηση των καταλήψεων «Ευαγγελισμός» και «Φάμπρικα Υφανετ», οι εισβολές στον «Κατειλημμένο Κοινωνικό Χώρο Κ* ΒΟΞ» και στο «αυτόνομο στέκι Βaruti», οι πρόσφατες εμπρηστικές επιθέσεις στις καταλήψεις «Δράκα» στην Κέρκυρα και «Apertus» στο Αγρίνιο καταμαρτυρούν την ανεπιτυχή προσπάθεια κράτους και παρακράτους να δυσχεράνουν τη δράση των αγωνιζόμενων και να τις τοποθετήσουν σε θέση άμυνας. Στην προσπάθεια αυτή συγκαταλέγονται οι συνεχείς διακοπές νερού και ρεύματος, οι έλεγχοι και οι εξακριβώσεις στοιχείων γύρω από τους χώρους μας και οι συντονισμένες επιθέσεις της μηχανοκίνητης ομάδας «δέλτα», συχνά σε συνεργασία με φασίστες.
Ως πρόσχημα για τις στοχοποιήσεις και τις εκκενώσεις παρουσιάζεται η ανάγκη «αξιοποίησης» των δημόσιων κτιρίων που εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας προς εύρεση των ποσών που απαιτεί η τρόικα, ώστε να καλυφθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι υπό την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης.
Προφανώς, κράτος και εταίροι δεν αρκούνται στην οικονομική αφαίμαξη (φτωχοποίηση) που προωθούν με τους μισθούς πείνας και τις περικοπές στην υγεία και στην παιδεία καθώς το βαρέλι της κρίσης δεν έχει πάτο. Έτσι σχεδιάζεται η εκποίηση δημόσιων κτιρίων παράλληλα με τα νέα μέτρα λεηλασίας. Στην προσπάθεια αυτή συνδράμει ο Δήμος Αθηνών που έχει αναχθεί σε μηχανισμό καταστολής και ελέγχου, προωθώντας σχεδιασμούς για ένα αποστειρωμένο και ερημοποιημένο κέντρο που θα λειτουργεί μονάχα ως ζώνη κυκλοφορίας εμπορευμάτων. Όμως στο στόχαστρο της ΕΛ.ΑΣ δεν βρίσκονται μόνο οι μόνιμα κατειλημμένοι κοινωνικοί χώροι αλλά και όσες κοινωνικές ομάδες κινητοποιούνται, πολλώ δε μάλλον όταν επιλέγουν ως μέσο αντίστασης την κατάληψη.
Η ωμή καταστολή ενάντια στους απλήρωτους εργαζομένους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο, η άμεση επέμβαση στη συμβολική παρέμβαση των εργαζομένων στο Δρομοκαΐτειο, η διακοπή, με ανάλογη επιχείρηση, της κατάληψη της ΓΕΝΟΠ στο μηχανογραφικό κέντρο της ΔΕΗ, η απαγόρευση των συναθροίσεων κατά την άφιξη της Μερκελ, εμπεδώνουν το δόγμα μηδενικής ανοχής, τις κατασταλτικές επιβολές με βάση τις οποίες δεν θα επιτρέψουν να λάβει σάρκα και οστά κανένας κοινωνικός και ταξικός αγώνας, ποτέ και πουθενά.
Σε ένα γενικότερο επίπεδο, το κράτος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης -ως ιδεολογικός μηχανισμός της καπιταλιστικής κυριαρχίας- ποινικοποιούν δράσεις, αγώνες, ζωές, εγκληματοποίουν και δαιμονοποιούν τα περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας (άστεγους, μετανάστες, εκδιδόμενες, κλπ), με στόχο την εκ νέου ανακάλυψη των «επικίνδυνων τάξεων» και την κατασκευή της σύγχρονης φιγούρας του «εσωτερικού εχθρού». Σε αυτή τη φιγούρα εντάσσονται και όλοι όσοι αντιστέκονται και αγωνίζονται.
Εν τέλει υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, τη φυλάκιση και διαπόμπευση των «οροθετικών», τις επιθέσεις σε απεργιακές προσυγκεντρώσεις συνελεύσεων γειτονιάς, την συνεχή δημοσίευση φωτογραφιών συλληφθέντων από απεργιακές κινητοποιήσεις, τα βασανιστήρια των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής περιπολίας και των τεσσάρων αλληλέγγυων, τις εκκενώσεις και στοχοποιήσεις των καταλήψεων ως χώρων συνεύρεσης.
Μέσα στο πλαίσιο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, το κράτος διατάζει, επιβάλλει και καταστέλλει στη βάση μιας κοινωνίας καταδικασμένης στη φτώχεια και την εξαθλίωση, προκειμένου να αναχαιτίσει κάθε ψήγμα αντίστασης ενός δυνητικά εξεγερμένου πληθυσμού.
Εκτός από την ωμή καταστολή δοκιμάζει να μετατρέψει τη διάχυτη οργή που πηγάζει από την κρίση σε φόβο, απάθεια ή «κανιβαλισμό» απέναντι στα πιο ευάλωτα και υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας, επιχειρώντας την ανασυγκρότηση του «εθνικού κορμού», ενάντια στον κατασκευασμένο «εσωτερικό εχθρό». Οι μετανάστες είναι απλά ένα πρώτο βήμα. Στόχος είναι η διεύρυνση του κοινωνικού κατακερματισμού, η πειθάρχηση, η υποδούλωση που οδηγεί στην περαιτέρω εκμετάλλευση και λεηλασία των ζωών μας.
Μέσα σε αυτήν την κοινωνική συγκυρία, οι καταλήψεις αποτελούν θύλακες αγώνα και χώρους παραγωγής αντιδομών, καλύπτοντας ανάγκες πολιτικές και πρακτικές, ανάγκες συνεύρεσης και επικοινωνίας. Αποτελούν χώρους πραγμάτωσης της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της ισότητας, προωθούν την αυτοδιαχείριση των αναγκών και στεγάζουν όχι μόνο ανθρώπους αλλά και πολιτικές εκδηλώσεις, συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, αντιεμπορευματικά καφενεία, εργαστήρια αυτομόρφωσης και δημιουργικές δραστηριότητες κάθε είδους και μορφής.
Οι καταλήψεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και εστίες αντίστασης, πέρα από τους πλαστούς διαχωρισμούς και τις ιεραρχήσεις βάσει φυλής και φύλου, πέρα από τη διαμεσολάβηση του χρήματος